Na een korte nacht nemen we met spijt in het hart afscheid van Las Vegas. We leveren de auto netjes in bij Avis en gaan dan inchecken. Na de controle zoeken we nog iets om te eten, want ontbijten hebben we nog niet gedaan en de eerstkomende uren staat er niks op het menu. Veel vinden we niet, maar we hebben ook niet echt veel honger. We vertrekken met een half uur vertraging, maar landen na ongeveer 5 uur toch ongeveer op tijd in Philadelphia. Aangezien je op de binnenlandse vluchten moet betalen voor het eten, hebben we dat dus maar niet gedaan en bijgevolg hebben we echt wel honger gekregen. Er breekt echter een serieus onweer uit. We mogen wel instappen, maar kunnen niet vertrekken. Geen enkel vliegtuig trouwens. Wanneer het weer eindelijk wat beter wordt, staan er zo'n 50 vliegtuigen voor ons klaar om op te stijgen. Uiteindelijk duurt het 4 uur eer we opstijgen. En dan nog een vlucht van bijna 8 uur. Gelukkig is er nu wel een warme maaltijd voorzien. We proberen te slapen, wat bij de meesten toch wel lukt. Aangezien het vliegtuig niet vol zit, hebben we ons wat verspreid en hebben zo meer ruimte. Om kwart voor twee (belgische tijd) zetten we weer voet aan de grond in België. Dan nog de trein naar Geraardsbergen, waar we om 10 na 4 arriveren.
Het avontuur zit er op.
We hebben 18 fantastische dagen beleefd in Amerika, heel wat gezien en meegemaakt, af en toe heel lekker gegeten, vaak werd er heel wat afgelachen onderweg en we hebben vooral heel veel plezier gemaakt samen.
Het was 'AWESOME', super dus.
zaterdag 26 juli 2008
vrijdag 25 juli 2008
Dag 18 : Las Vegas
Na lang uitslapen, besluiten we een koffietje te gaan drinken bij Starbucks, een bij Nederlanders gekende en zeer geapprecieerde keten. Het koffietje en de ontbijtkoek smaken ons, maar de prijs is er ook naar. Hier is alles blijkbaar veel duurder. In de frisdrankautomaten die je in elk hotel op iedere gang vindt, betaalden we steeds 1,25 of 1,5O dollar, hier is het 3 dollar voor hetzelfde blikje cola. In alle hotels/motels hadden we een koffiezet, koffie, melk , frigo en microwave, hier is het een heel chique kamer, maar zonder dat alles, dus moet je alles gaan kopen.
We besluiten te gaan shoppen in de 'mall' naast ons hotel gelegen. Blijkt dat het een reusachtig shoppingcenter is met zo'n 250 winkels. Je vindt er winkels van alle merken zoals Puma, Quicksilver, Levi's enz. Onze laatste dollars vliegen erdoor. Voor de I-phone moet je zelf in een lange wachtrij aanschuiven, wat wij dus niet doen. We droppen alle aankopen in onze kamer en zetten koers richting het Flamingo hotel, waar we vroeger logeerden. Het lunchbuffet is bijna afgelopen, dus besluiten we een uurtje te wachten voor het dinerbuffet (om 4 uur begint dat al). Opnieuw heel veel keuze, maar net iets minder fijn dan gisteren. Van al dat wandelen en shppen wordt een mens moe. Buiten is het bovendien in de 40°, binnen is daar echter niks van te merken, het is eerder fris door de airco.
Voor 's avonds hebben we tickets voor de musical Mamma Mia in het hotel Mandalay Bay, dat op het eerste zicht niet veraf is, maar te voet toch wel anderhalf uur; De opties zijn : taxi, bus of zelf rijden; Ik kan Johan overtuigen toch maar zelf te rijden. We vertrekken goed op tijd en vinden vrij gemakkelijk de parking van het Mandalay Bay. Onze tickets (besteld in België) liggen klaar. We zitten vrij centraal, en genieten van de sprankelende voorstelling vol Abba muziek. Ik had de voorstelling al gezien in Antwerpen, in het Nederlands dan wel met Lulu Aertgeerts en Vera Mann, maar de Amerikaanse versie mag er ook best zijn. Het decor, de costuums, de knipoogjes zijn net dezelfde als in Antwerpen.
De terugkeer naar ons hotel verloopt gelukkig ook vlot. Het is wel al heel wat drukker op de Strip nu.
We besluiten eerst onze koffers te maken en om half 1 trekken Johan, Jochen en ik nog maar eens naar de laatste winkeltjes. Rond 2 uur liggen we eindelijk in ons geïmproviseerd bed, de wekker hebben we gezet op half 7.
We besluiten te gaan shoppen in de 'mall' naast ons hotel gelegen. Blijkt dat het een reusachtig shoppingcenter is met zo'n 250 winkels. Je vindt er winkels van alle merken zoals Puma, Quicksilver, Levi's enz. Onze laatste dollars vliegen erdoor. Voor de I-phone moet je zelf in een lange wachtrij aanschuiven, wat wij dus niet doen. We droppen alle aankopen in onze kamer en zetten koers richting het Flamingo hotel, waar we vroeger logeerden. Het lunchbuffet is bijna afgelopen, dus besluiten we een uurtje te wachten voor het dinerbuffet (om 4 uur begint dat al). Opnieuw heel veel keuze, maar net iets minder fijn dan gisteren. Van al dat wandelen en shppen wordt een mens moe. Buiten is het bovendien in de 40°, binnen is daar echter niks van te merken, het is eerder fris door de airco.
Voor 's avonds hebben we tickets voor de musical Mamma Mia in het hotel Mandalay Bay, dat op het eerste zicht niet veraf is, maar te voet toch wel anderhalf uur; De opties zijn : taxi, bus of zelf rijden; Ik kan Johan overtuigen toch maar zelf te rijden. We vertrekken goed op tijd en vinden vrij gemakkelijk de parking van het Mandalay Bay. Onze tickets (besteld in België) liggen klaar. We zitten vrij centraal, en genieten van de sprankelende voorstelling vol Abba muziek. Ik had de voorstelling al gezien in Antwerpen, in het Nederlands dan wel met Lulu Aertgeerts en Vera Mann, maar de Amerikaanse versie mag er ook best zijn. Het decor, de costuums, de knipoogjes zijn net dezelfde als in Antwerpen.
De terugkeer naar ons hotel verloopt gelukkig ook vlot. Het is wel al heel wat drukker op de Strip nu.
We besluiten eerst onze koffers te maken en om half 1 trekken Johan, Jochen en ik nog maar eens naar de laatste winkeltjes. Rond 2 uur liggen we eindelijk in ons geïmproviseerd bed, de wekker hebben we gezet op half 7.
Dag 17 : Bryce Canyon - Las Vegas
Met een beetje vertraging wegens geen gratis internet in Las Vegas en last van jetlag, komen hier toch nog de laatste verslagjes.
Maandagmorgen eerst eindelijk eens uitgeslapen en dan opgestaan met regen. Paardrijden zou dus toch moeilijk geweest zijn.
Na het geïmproviseerd ontbijt in onze kamer, waren we rond 11 uur toch klaar om te vertrekken. Ondertussen regende het niet meer, en we besloten toch nog eventjes het park (Bryce Canyon NP) in te trekken om wat foto's te maken. 6 jaar terug hadden we hier al enkele wandelingen gemaakt. Na een klein half uurtje moesten we echter de wagen invluchten voor de regen. En gieten dat het deed, we zagen geen steek. Enkele kilometers verder was het gelukkig veel beter. I.p.v. de autosnelweg kozen we voor de veel mooiere weg door het Zion National Park. Ook hier waren we vroeger al, maar ook dit park had zo'n indruk op ons gemaakt, dat we er graag nog eens doorreden. Opnieuw een totaal ander landschap, met prachtige kleuren en vormen. Rond kwart voor 2 waren we aan de uitgang van het park, waar we in het dorpje Springdale net zoals in 2OO2 heel lekker gegeten hebben in Oscar's Cafe. Daar wouden we absoluut opnieuw gaan eten, en de langere reistijd hadden we er dan maar voor over.
Om kwart na 6 bereikten we dan uiteindelijk Las Vegas. We moesten onze klok nog een uurtje achteruitzetten, wat het verschil met België nu 9 uur maakt.
Las Vegas is enorm druk en heet, zo'n 4O graden. Langs de Las Vegas boulevard, beter gekend als 'the Strip', volgt het ene megahotel na het andere, alle volgens een bepaald thema. Zo heb je een kopie van de Eifeltoren voor het Paris hotel, een reuzepiramide en beeld van een sfinx voor het Luxor, een hemelshoge kopie van het vrijheidsbeeld voor het New York, dan ook nog Caesars Palace (Rome), Venetian, Excalibur en dan ons hotel, Treasure Island, met 2 piratenschepen voor de ingang. 's Avonds zijn er shows in de hotels en ook voor de hotels is er van alles te beleven, zoals een uitbarsting van een vulkaan (momenteel in herstelling), en fonteinenshow voor het Bellagio.
Om aan je kamer te raken, moet je eerst door een enorm casino, dit is zo in alle hotels. Als je nog geen 21 bent, mag je echter niet gokken en zelfs niet voor zo'n machine blijven staan om eens te kijken. Gewoon rondwandelen mag wel. De hotels zijn enorm groot, dus je weg vinden is niet altijd simpel. Onze kamer lag op de 26ste verdieping. Een heel mooie kamer, maar aangezien je in LV geen kamers voor 5 of 6 personen vindt en ons budget toch wel beperkt is, slapen er weer 2 op de grond. En wie schiet er over? Juist, Johan en ik. Maar het viel best mee , hoor.
Later schoven we aan aan het buffet in ons hotel. Keuze genoeg : Japans, Chinees, Thais, Italiaans, Grieks, Amerikaans ... Vooral het dessertbuffet was superlekker! Nadien maakten we nog een wandeling van zo'n 2 uur over de strip, veel lawaai, veel volk, veel beweging, dus heel vermoeiend.
's Avonds wou Johan nog een gokje wagen, maar na 2 dollar hielden we het al voor bekeken en besloten ons een margarita te bestellen. Lekker maar veel te duur (19 dollar voor 2).
Rond 1 uur kropen we in ons (grond)bed. En de bedden zagen er hier juist zo zalig uit!
Maandagmorgen eerst eindelijk eens uitgeslapen en dan opgestaan met regen. Paardrijden zou dus toch moeilijk geweest zijn.
Na het geïmproviseerd ontbijt in onze kamer, waren we rond 11 uur toch klaar om te vertrekken. Ondertussen regende het niet meer, en we besloten toch nog eventjes het park (Bryce Canyon NP) in te trekken om wat foto's te maken. 6 jaar terug hadden we hier al enkele wandelingen gemaakt. Na een klein half uurtje moesten we echter de wagen invluchten voor de regen. En gieten dat het deed, we zagen geen steek. Enkele kilometers verder was het gelukkig veel beter. I.p.v. de autosnelweg kozen we voor de veel mooiere weg door het Zion National Park. Ook hier waren we vroeger al, maar ook dit park had zo'n indruk op ons gemaakt, dat we er graag nog eens doorreden. Opnieuw een totaal ander landschap, met prachtige kleuren en vormen. Rond kwart voor 2 waren we aan de uitgang van het park, waar we in het dorpje Springdale net zoals in 2OO2 heel lekker gegeten hebben in Oscar's Cafe. Daar wouden we absoluut opnieuw gaan eten, en de langere reistijd hadden we er dan maar voor over.
Om kwart na 6 bereikten we dan uiteindelijk Las Vegas. We moesten onze klok nog een uurtje achteruitzetten, wat het verschil met België nu 9 uur maakt.
Las Vegas is enorm druk en heet, zo'n 4O graden. Langs de Las Vegas boulevard, beter gekend als 'the Strip', volgt het ene megahotel na het andere, alle volgens een bepaald thema. Zo heb je een kopie van de Eifeltoren voor het Paris hotel, een reuzepiramide en beeld van een sfinx voor het Luxor, een hemelshoge kopie van het vrijheidsbeeld voor het New York, dan ook nog Caesars Palace (Rome), Venetian, Excalibur en dan ons hotel, Treasure Island, met 2 piratenschepen voor de ingang. 's Avonds zijn er shows in de hotels en ook voor de hotels is er van alles te beleven, zoals een uitbarsting van een vulkaan (momenteel in herstelling), en fonteinenshow voor het Bellagio.
Om aan je kamer te raken, moet je eerst door een enorm casino, dit is zo in alle hotels. Als je nog geen 21 bent, mag je echter niet gokken en zelfs niet voor zo'n machine blijven staan om eens te kijken. Gewoon rondwandelen mag wel. De hotels zijn enorm groot, dus je weg vinden is niet altijd simpel. Onze kamer lag op de 26ste verdieping. Een heel mooie kamer, maar aangezien je in LV geen kamers voor 5 of 6 personen vindt en ons budget toch wel beperkt is, slapen er weer 2 op de grond. En wie schiet er over? Juist, Johan en ik. Maar het viel best mee , hoor.
Later schoven we aan aan het buffet in ons hotel. Keuze genoeg : Japans, Chinees, Thais, Italiaans, Grieks, Amerikaans ... Vooral het dessertbuffet was superlekker! Nadien maakten we nog een wandeling van zo'n 2 uur over de strip, veel lawaai, veel volk, veel beweging, dus heel vermoeiend.
's Avonds wou Johan nog een gokje wagen, maar na 2 dollar hielden we het al voor bekeken en besloten ons een margarita te bestellen. Lekker maar veel te duur (19 dollar voor 2).
Rond 1 uur kropen we in ons (grond)bed. En de bedden zagen er hier juist zo zalig uit!
maandag 21 juli 2008
Dag 16 : Moab - Bryce Canyon
Na het lekker ontbijt, opnieuw met zelfgebakken wafels, konden we om 20 voor 9 vertrekken. Er stonden ons heel wat kilometers rijden te wachten, en om dit wat te doorbreken, besloten we nog een uitstapje in te lassen, naar de Little Wild Horse Canyon, tussen Green River en Hanksville. Deze canyon is een slotcanyon, dit is een kloof met hoge verticale wanden die erg dicht bij elkaar staan. In de reisgidsen die we meehebben, staat deze canyon niet vermeld, maar ik had er op het internet iets over gelezen, en dus zijn we op zoek gegaan. Om de canyon te bereiken moesten we eerst zo'n 8 km over een 'dirt road', een niet geasfalteerde weg, in de middle of nowhere. Op de miniparking stonden slechts 2 auto's, de canyon is dus inderdaad niet echt toeristisch. Na een 10 tal minuutjes stappen door de bedding van een droge rivier, moesten we enkele grote rotsblokken over om de canyon zelf te bereiken. En de omweg was echt meer dan de moeite waard! In het begin was het nog gemakkelijk stappen, maar even verder werd de canyon zo smal, dat we bijna geen plaats meer hadden om onze voeten te zetten en we ons tussen de wanden door moesten wringen. Aangezien we de kinderen beloofd hadden niet teveel te wandelen, zijn we niet tot het einde van de canyon geraakt en na drie kwartier hebben we de terugtocht aangevat. In de canyon was het gelukkig niet zo heet, erbuiten kwamen we weer in de 30 graden terecht. Bij het terugrijden naar de grote weg, bezochten we nog kort de Goblin Valley, die vol vreemde figuurtjes in versteend zand stond. Weer een wonderlijk landschap van moeder natuur.
Na nog een korte lunchstop bij Blondys in Hanksville, zetten we dan koers naar Bryce. We reden door het Capitol Reef NP, weer een prachtig park om door te rijden. Rond kwart voor 6 arriveerden we eindelijk aan ons motel. Deze keer hebben we een zeer ruime kamer, 2 kamers eigenlijk met voor ons een King bed, da's een héél groot bed. Leuk!
Na het eten, een zeer uitgebreid buffet in het restaurant van het motel en een bezoekje aan de winkel, keerden we terug naar onze kamer. Ondertussen was het beginnen regenen! en we zagen ook bliksemschichten. Regen! Da's lang geleden. Eigenlijk wouden we morgen eindelijk gaan paardrijden, maar wegens volzet valt dit in het water.
Na nog wat tv kijken, kropen we in ons bed. Het weerbericht voorspelt nog regen voor morgen, gelukkig zitten we aan het einde van de reis.
Na nog een korte lunchstop bij Blondys in Hanksville, zetten we dan koers naar Bryce. We reden door het Capitol Reef NP, weer een prachtig park om door te rijden. Rond kwart voor 6 arriveerden we eindelijk aan ons motel. Deze keer hebben we een zeer ruime kamer, 2 kamers eigenlijk met voor ons een King bed, da's een héél groot bed. Leuk!
Na het eten, een zeer uitgebreid buffet in het restaurant van het motel en een bezoekje aan de winkel, keerden we terug naar onze kamer. Ondertussen was het beginnen regenen! en we zagen ook bliksemschichten. Regen! Da's lang geleden. Eigenlijk wouden we morgen eindelijk gaan paardrijden, maar wegens volzet valt dit in het water.
Na nog wat tv kijken, kropen we in ons bed. Het weerbericht voorspelt nog regen voor morgen, gelukkig zitten we aan het einde van de reis.
zaterdag 19 juli 2008
Dag 15 : Moab
Op de planning stond vanmorgen een wandeling van ongev. 7 km door Devils garden. Maar na het ontbijt werd duidelijk dat dit voor Silke niet mogelijk was, want ze had migraine. Na veel beraadslagen, offerde Lisa zich op om met Silke in het motel te blijven. Ondertussen was het al na half 10 eer we konden vertrekken, met onze rugzakken vol flesjes water. Om half elf stonden we aan het begin van de trail. Het was al redelijk warm, maar vol goede moed vertrokken we naar onze eerste stop, Landscape Arch. Het eerste stuk van de trail was vrij gemakkelijk. Maar na Landscape Arch werd het veel moeilijker. Van een weg was geen sprake meer, we moesten tussen de rotsen door, met klauteren, soms met handen en voeten (vooral ik) vooruit geraken. Op een gegeven moment moesten we over een richel, een stuk rots van zo'n 2 meter breed, met links en rechts een afgrond. Dit stuk was redelijk lang, soms moesten we zelfs over een rotsspleet springen en op een gegeven moment wou ik eigenlijk liever terug keren. Maar aangemoedigd door de rest, stapte ik toch verder. Ik durfde bijna niet meer links of rechts te kijken, zoveel schrik had ik. Maar uiteindelijk bereikten we toch Double O Arch, het doel van onze tocht. Na een appel en wat koekjes (Oreo voor de kenners), vatten we de terugtocht aan. Nu kon ik er gelukkig meer van genieten. Na ongeveer 3 uur en heel veel zweetverlies, kwamen we weer aan de auto. Het was ondertussen bijna 40 graden!
Om 2 uur waren we weer aan ons motel. O ja, Robert De Niro heeft hier blijkbaar ook al overnacht. Silke had bijna gans de tijd geslapen en voelde zich gelukkig al wat beter. Na een bezoekje aan de plaatselijke supermarkt, vulden we ons buikje met wat donuts en fruit en doken daarna in het zwembad. Heerlijk!
's Avonds genoten we van heel lekker eten in een Mexicaans restaurantje. Jochen en ik gingen nadien nog wat zwemmen en ook de Hot tub (jacuzzi) deed deugd.
Morgen moeten we weer heel wat kilometers afleggen, dus kruipen we maar op tijd in ons bed.
Om 2 uur waren we weer aan ons motel. O ja, Robert De Niro heeft hier blijkbaar ook al overnacht. Silke had bijna gans de tijd geslapen en voelde zich gelukkig al wat beter. Na een bezoekje aan de plaatselijke supermarkt, vulden we ons buikje met wat donuts en fruit en doken daarna in het zwembad. Heerlijk!
's Avonds genoten we van heel lekker eten in een Mexicaans restaurantje. Jochen en ik gingen nadien nog wat zwemmen en ook de Hot tub (jacuzzi) deed deugd.
Morgen moeten we weer heel wat kilometers afleggen, dus kruipen we maar op tijd in ons bed.
vrijdag 18 juli 2008
Dag 14 : Provo - Moab (Utah)
Deze morgen ontbeten in onze kamer. Het ontbijt bestond uit koffie die bijna niet te drinken was, zeer zoete koeken en burritos, iets mexicaans, een tortilla (soort pannekoek) gevuld met eieren, aardappelen, hesp enz. Raar als ontbijt, maar wel voedzaam.
Rond de middag waren we in Moab. Meteen trokken we naar het visitorcenter van het Arches National Park om plaatsen te reserveren voor de tocht door de Fiery Furnace waar je alleen met een ranger kan komen, maar voor zondagmorgen was er al niks meer vrij. Pech! Gelukkig hadden we een alternatief, dus trekken we morgen op eigen houtje door een ander gebied, waar we wel alleen mogen door trekken.
Het was nog te vroeg om in te checken, dus zijn we na onze getrouwe hamburger (deze keer wel van bij Burger King, dus lekker) gaan shoppen. Vanavond zijn we dan terug naar het park getrokken voor een wandeling naar Delicate Arch, het symbool van Utah. We waren daar vorige keer ook al, maar vonden het toch de moeite nog eens terug te keren. Om 10 na 8 waren we na een vermoeiende klim over rotsachtig gebied aan de Delicate Arch. Na een half uurtje ging de zon onder in de bergen, echt een prachtige zonsondergang. Aangezien het volle maan zou zijn, besloten we samen met een twintigtal anderen te wachten. Maar om kwart na 9 vonden we het toch te donker worden, dus zijn we maar teruggekeerd. Het is moeilijk om deze tocht te beschrijven, we stapten in het donker, zonder enig licht dus, door een soort rotsachtig maanlandschap. Van een pad was geen sprake, af en toe kwamen we opeengestapelde stenen tegen die ons naar beneden moesten leiden. Het was best een beetje griezelig, maar de kinderen vonden het natuurlijk heel leuk. Na drie kwartier bereikten we eindelijk de auto. Ondertussen was de maan wel tevoorschijn gekomen, en we zagen ook enkele vallende sterren.
Om half elf waren we terug in het hotel. Johan en ik zijn nog wat water voor morgen gaan halen in de supermarkt en we hadden ook 2 potten ijscreme mee om samen met de kids uit te lepelen. Heerlijk!
Rond de middag waren we in Moab. Meteen trokken we naar het visitorcenter van het Arches National Park om plaatsen te reserveren voor de tocht door de Fiery Furnace waar je alleen met een ranger kan komen, maar voor zondagmorgen was er al niks meer vrij. Pech! Gelukkig hadden we een alternatief, dus trekken we morgen op eigen houtje door een ander gebied, waar we wel alleen mogen door trekken.
Het was nog te vroeg om in te checken, dus zijn we na onze getrouwe hamburger (deze keer wel van bij Burger King, dus lekker) gaan shoppen. Vanavond zijn we dan terug naar het park getrokken voor een wandeling naar Delicate Arch, het symbool van Utah. We waren daar vorige keer ook al, maar vonden het toch de moeite nog eens terug te keren. Om 10 na 8 waren we na een vermoeiende klim over rotsachtig gebied aan de Delicate Arch. Na een half uurtje ging de zon onder in de bergen, echt een prachtige zonsondergang. Aangezien het volle maan zou zijn, besloten we samen met een twintigtal anderen te wachten. Maar om kwart na 9 vonden we het toch te donker worden, dus zijn we maar teruggekeerd. Het is moeilijk om deze tocht te beschrijven, we stapten in het donker, zonder enig licht dus, door een soort rotsachtig maanlandschap. Van een pad was geen sprake, af en toe kwamen we opeengestapelde stenen tegen die ons naar beneden moesten leiden. Het was best een beetje griezelig, maar de kinderen vonden het natuurlijk heel leuk. Na drie kwartier bereikten we eindelijk de auto. Ondertussen was de maan wel tevoorschijn gekomen, en we zagen ook enkele vallende sterren.
Om half elf waren we terug in het hotel. Johan en ik zijn nog wat water voor morgen gaan halen in de supermarkt en we hadden ook 2 potten ijscreme mee om samen met de kids uit te lepelen. Heerlijk!
donderdag 17 juli 2008
Dag 13 : Jackson (Wyoming) - Provo (Utah)
Vandaag is een echte reisdag. We zitten zo'n 6 uur in de auto, we passeren heel veel ranches, koeien en paarden. Er valt weinig te zien, de boerderijen liggen ver van elkaar, de dorpjes zijn soms piepklein.
We zijn blij als we ons motel in Provo bereiken. Na wat shoppen in de Walmart en een lekker avondmaal in de TGI Friday's, een soort keten met best wel lekker eten, duiken we nog even het zwembad in, maken ons nog een koffietje in onze kamer, kijken wat tv, (da's lang geleden!) en gaan dan slapen.
Tot morgen!
We zijn blij als we ons motel in Provo bereiken. Na wat shoppen in de Walmart en een lekker avondmaal in de TGI Friday's, een soort keten met best wel lekker eten, duiken we nog even het zwembad in, maken ons nog een koffietje in onze kamer, kijken wat tv, (da's lang geleden!) en gaan dan slapen.
Tot morgen!
Abonneren op:
Posts (Atom)